اگر بگوئیم مرگ و در سوگ عزیزی نشستن عمری به درازای خلقت بشر دارد سخنی به گزاف نگفته ایم.
در روزگاران قدیم که بیشتر جوامع انسانی شکل سنتی داشت و هنوز تکنولوژی به خدمت بشر نیامده بود ، معمولا افراد یک قبیله و یک عشیره به گرد هم می آمدند تا تسکینی بر دل بازماندگان باشند.
لیکن با افزایش جمعیت و کمک تکنولوژی ، صدای انسانها فراتر از مرزهای پیرامونی خود رفت و معمولا برای هم دردی و همدلی با بازماندگان از اقصی نقاط برای عرض تسلیت به منزل متوفی می آیند که تا اینجای کار سنتی پسندیده و در آیین اسلامی موکد است.
اما بد حادثه از جایی شروع می شود که بازماندگان علاوه بر داغ عزیزی یا سوگ از دست رفته ای ، دغدغه ی پذیرایی و خرج و درج و هزینه های گزاف مراسم کفن و دفن عزیزشان را دارند!
متاسفانه با گسترش جمعیت و پیشرفت تکنولوژی پدیده های نوظهور و چشم و هم چشمی های بی موردی وارد جوامع صنعتی شده که نه تنها در دین مبین اسلام نکوهش شده است ، بلکه به هیچ نحو توفیری به حال کسب ثواب برای متوفی ندارد و فقط درد صاحب عزا را بیشتر می کند
در همین رابطه امام صادق(ع) می‌فرماید
الاکل عند اهل المصیبه من عمل الجاهلیه
یعنی.. غذا خوردن نزد مصیبت زدگان با خرج آنان، از رفتارهای جاهلیت است و سنت پیامبر(ص) فرستادن غذا برای مصیبت‌زدگان است. (من لایحضره الفقیه، ج ۱، ص ۱۸۲
بنا بر این بر اساس براساس سنت پیامبر، اگر حتی صاحبان عزا دیگران را برای غذا خوردن در خانه متوفی دعوت کنند شایسته نیست بروند زیرا غذا خوردن نزد اهل مصیبت و در منزلشان از اعمال مردم قبل از ظهور اسلام و دوره جاهلیت بوده است! بلکه باید غذایی در جایی طبخ و برای مصیبت دیدگان آورده شود!
حال شما حساب کنید وقتی برای خوردن غذا در منزل متوفی بر اساس نصوص و احادیث موانعی وجود دارد ، سایر هزینه های جانبی از روز اول تا چهل شبانه روز چه حکمی دارد؟
آیا بهتر نیست کسانی که به هر عنوان نتوانسته اند در مراسم کفن و دفن و تشییع جنازه و مراسم ختم حاضر شوند ، حضور خود را به عصر ۵ شنبه که صاحبان عزا بر مزار تازه در گذشته می روند منوط کنند؟
لذا تمنا دارد صاحبان عزا از برگزاری مراسمات آن چنانی و خرجهای کمرشکن خود داری کرده و مردم شریف مناطق ما نیز فقط در تشییع جنازه و مراسمات ختم که از طرف صاحبان عزا اعلام و معمولا در مساجد و مزارها برگزار می شود ، حضور پیدا کنند تا هزینه های سنگین و خارج از عرف به خانواده ی متوفی تحمیل نشود .
این مهم بر عهده ی بزرگان ، سران طوایف ، روشنفکران ، اصحاب رسانه و جامعه ی دانشگاهی و فرهنگی ، صاحبان تریبون ، طلاب و روحانیون است که هم از طوایف خود شروع کنند و پیشگام شوند و هم مروج سنتهای منسوخ و هزینه بر و بی فایده باشند ان شاءالله
