وزیر بهداشت در یادداشتی نوشت: ویروس سرکش انگلیسی از راه رسید،خوزستان را گرفتار کرد، شبانه روز تلاش نمودیم تا در آن استان که بیشتر از سه پیک کشوری قبلی گرفتارمان کرد مهارش کنیم. عملا ضرب شصت ویروس موتاسیون یافته را چشیدیم.
ویروس مهاجم از هوا و زمین به دلایلی که جای بحثش در این مقال نمی گنجد به همه جا پر گشود. نوشتیم…گفتیم…التماس کردیم…قسم دادیم که دو تا سه هفته صبوری کنید، مهلت بدهید، تا مثل سال قبل از فرصت تعطیلات سال نو استفاده کنیم و با تشدید بیماریابی در طرح شهید سلیمانی خانه به خانه شعله های کوچک را شناسایی و مهار نماییم تا به هم نپیوندند و آتش دامن پهنه ی کشورمان را نگیرد.
گفتیم:سفر و جمعیت سیال نمی گذارد طرح اجرا شود و بیماری نیز از نقاط گرفتار به مراکز پاک تر منتقل می شود. گفتیم: صف های طولانی تهیه ی ارزاق شب عید ساعت ها جمعیت سالمند تنیده در این صف ها را گرفتار می کند. گفتیم: می دانیم تاب آوری مردم مهم است ولی تاب آوری مدافعین خسته ی سلامت پس از چهارده ماه کار بی وقفه و جان فشانی برای مدیریت پیک های پیوسته نیز مهم است.
گفتیم: اقتصاد گردشگری اهمیت دارد ولی سرمایه ی اجتماعی نظام سلامت و هزینه های شیوع مجدد بیماری و اثراتش بر اقتصاد خرد و کلان کشور نیز بی اهمیت نیست. گفتیم:اگر به حرف های کارشناسیمان گوش ندهند بهار سختی در پیش است. شاید بدین دلیل باور نکردند که اولا وزن ویروس موتاسیون یافته را در محاسبات اپیدمیولوژیک ما نمی شناختند و ثانیا سه پیک سنگین قبلی را آرام، بی صدا و مظلومانه همکارانمان مدیریت کردند و گروهی فکر کردند که فراز و فرود منحنی ها شاید به شیوه ی فوتوشاپ است!
به شدت نگرانیم
در روزهای گذشته با روسای خسته و دل شکسته ی دانشگاه های علوم پزشکی تماس داشتم. به شدت نگرانند. بیمارانشان در حال افزایش و تخت هایشان در حال پر شدن است. ضمن آنکه میدانند در این خیز جدید اولا زنجیر مهار غول سرکش بیماری با ویروس جدید گسسته تر است و ثانیا خود و سربازان مدافعشان خسته تر. روزهای سختی در پیش است خداوند یاریمان کند تا نمانیم، تا دستاورد افتخارآمیز روزهای سخت تحریم به سادگی به باد نرود، تا شرمسار آنانکه پایداری و همراهیمان کردند و شرمنده ی روح بلند مدافعین سلامت و خانواده هایشان نشویم. کمک کند تا عزیزان ارجمند دیگری را از دست ندهیم.انشالله
ویروس مهاجم از هوا و زمین به دلایلی که جای بحثش در این مقال نمی گنجد به همه جا پر گشود.
نوشتیم…گفتیم…التماس کردیم…قسم دادیم که دو تا سه هفته صبوری کنید، مهلت بدهید، تا مثل سال قبل از فرصت تعطیلات سال نو استفاده کنیم و با تشدید بیماریابی در طرح شهید سلیمانی خانه به خانه شعله های کوچک را شناسایی و مهار نماییم تا به هم نپیوندند و آتش دامن پهنه ی کشورمان را نگیرد.
اقتصاد گردگشری اهمیت دارد یا سرمایه های اجتماعی نظام سلامت
گفتیم:سفر و جمعیت سیال نمی گذارد طرح اجرا شود و بیماری نیز از نقاط گرفتار به مراکز پاک تر منتقل می شود.
گفتیم: صف های طولانی تهیه ی ارزاق شب عید ساعت ها جمعیت سالمند تنیده در این صف ها را گرفتار می کند.
گفتیم: می دانیم تاب آوری مردم مهم است ولی تاب آوری مدافعین خسته ی سلامت پس از چهارده ماه کار بی وقفه و جان فشانی برای مدیریت پیک های پیوسته نیز مهم است.
گفتیم: اقتصاد گردشگری اهمیت دارد ولی سرمایه ی اجتماعی نظام سلامت و هزینه های شیوع مجدد بیماری و اثراتش بر اقتصاد خرد و کلان کشور نیز بی اهمیت نیست.
گفتیم:اگر به حرف های کارشناسیمان گوش ندهند بهار سختی در پیش است.
شاید بدین دلیل باور نکردند که اولا وزن ویروس موتاسیون یافته را در محاسبات اپیدمیولوژیک ما نمی شناختند و ثانیا سه پیک سنگین قبلی را آرام، بی صدا و مظلومانه همکارانمان مدیریت کردند و گروهی فکر کردند که فراز و فرود منحنی ها شاید به شیوه ی فوتوشاپ است!
در روزهای گذشته با روسای خسته و دل شکسته ی دانشگاه های علوم پزشکی تماس داشتم. به شدت نگرانند. بیمارانشان در حال افزایش و تخت هایشان در حال پر شدن است. ضمن آنکه میدانند در این خیز جدید اولا زنجیر مهار غول سرکش بیماری با ویروس جدید گسسته تر است و ثانیا خود و سربازان مدافعشان خسته تر.
روزهای سختی در پیش است خداوند یاریمان کند تا نمانیم، تا دستاورد افتخارآمیز روزهای سخت تحریم به سادگی به باد نرود، تا شرمسار آنانکه پایداری و همراهیمان کردند و شرمنده ی روح بلند مدافعین سلامت و خانواده هایشان نشویم. کمک کند تا عزیزان ارجمند دیگری را از دست ندهیم.انشالله
