جنوب استان کرمان، سرزمین حاصلخیز و مستعدی از حیث تولید خارج از فصل انواع محصولات کشاورزی است که به دلیل استحصال بی رویه ی منابع آبی و خشکسالی های پیاپی در حال فرو نشست و با سرعت بالا در حال تبدیل شدن به کویر و جلگه ی نمک است
سالها پیش که پیش بینی می شد جنگ آینده، جنگ آب باشد ، متولیان امر نه تنها فکری به حال تامین منابع آبی فرا سرزمینی نکردند ، بلکه آن قدر دست روی دست گذاشتند تا حتی سر شاخه های هلیل رود را هم مسدود و شریان حیاتی زندگی زیست محیطی بیش از یک میلیون نفر و میلیونها متر مربع زمین مستعد را به خطر انداختند
بی شک یکی از ضروری‌ترین اقداماتی که نمایندگان این دور از مجلس ۸ شهرستان جنوبی باید شبانه روز دنبال آن می دویدند ، همین انتقال آب از عمان به جنوب استان کرمان بود که هیچ اقدام مثمری که منجر به حتی ۱٪ پیشرفت فیزیکی شود ، صورت نگرفته است
نماینده ای که خود عضو کمیسیون انرژی مجلس و کمیسیون اصل ۹۰ باشد ، و از این فرصت بهره برداری مطلوب به نفع حوزه ی انتخابیه اش نکرده باشد ، یا ضرورت و اهمیت موضوع را درک نکرده و یا نمی دانسته که اساس پیشبرد کار در مجلس تیمی است و ضرورت داشته بخشی از نمایندگان سیستان و بلوچستان و خراسان جنوبی را با خود همراه کند که متاسفانه این گونه نشد و دوره ی نمایندگی ایشان فوت شد! – همان طور که در حوزه ی انتخابیه نیز هیچ تیم مشاوره ای مجرب ، متخصص و دل سوز نداشت-
از آن بدتر هر گاه خواستیم ضرورت و اهمیتی موضوع بحران آب و سایر مسائل را که متخصصان و صاحب نظران و دل سوزان ارائه می دادند ، گوشزد کنیم یا گوشی را جواب نداد یا در حلقه ی افرادی که به دنبال سایر مسائل بودند ، گیر بود! و تنها نظر همان دو سه نفر همیشگی را لحاظ می کرد! که نتیجه را شما خوانندگان ارزشمند می بینید.
حال که از مرحله ی تنش آبی به مرحله ی بحران آبی رسیدیم و توسط نمایندگان هم اقدام عملی صورت نگرفت ، به نظر شما خواننده ی محترم آیا ضرورت دارد باز همان سیکل بی اولویت و بی نتیجه را دنبال کنیم؟
