جهان امروز با دنیای گذشته تفاوت‌های بنیادین و اساسی دارد و نیازها و خواسته‌های انسان امروزی با چند دهه قبل کاملاً متفاوت است.
بر همین اساس، سبک و سیاق زندگی جوامع روستایی و شهری تغییر کرده و رفع نیازهای جدید انسان‌ها مستلزم فراهم کردن زیرساخت‌ها و بسترهای جدید از سوی حاکمیت برای رفاه مردم است.
به عنوان مثال: در دهه پنجاه، یک خانوار روستایی یا عشایری با زراعت و دامداری محدود در روستا، نیازهای اولیه خود و فرزندانش را تأمین و مازاد محصول تولیدی را جهت تهیه برخی اقلام مورد نیاز به روستاهای همجوار یا شهرهای نزدیک عرضه می‌نمود، اما امروزه با گسترش شهرنشینی و پیشرفت علوم و تکنولوژی، زندگی کردن به شیوه سابق امکان‌‌پذیر نیست و باید همگام با دنیای مترقی، زندگی خود را با سازوکار جدید هماهنگ نماییم.
آنچه که در مقدمه مطرح گردید به منزله منسوخ دانستن زندگی سنتی و روستایی نیست و تنها بیان این واقعیت است که زندگی و اقتصاد روستاها نیز همانند شهرها مستلزم بازنگری و تغییر رویکرد است.
اما مراد و هدف از نگارش این یادداشت، بررسی وضعیت اقتصادی و توسعه جنوب کرمان شامل هشت شهرستان حوزه جیرفت و کهنوج می‌باشد، شایان ذکر است مردم این منطقه که از حیث کشاورزی، منابع طبیعی، معادن، میراث فرهنگی و موقعیت جغرافیایی، دارای شرایط استثنایی می‌باشد.
پس از گذشت بیش از چهار دهه از پیروزی انقلاب و علی‌رغم روی کار آمدن چندین دولت و مجلس همچنان از کمبودهای فراوان در ابتدایی‌ترین نیازهای بشر همچون: آب و غذای سالم، خانه مستحکم، بهداشت، راه ایمن و… رنج می‌برند و با کمال تأسف تنها القاب فریبنده‌ای همچون: حوزه فرهنگی هلیل‌رود، هشت گنج، خاستگاه تمدن بشری، هند ایران، گلخانه طبیعی، سرزمین چهارفصل و… که بر این منطقه گذاشته شده را در کوله‌بار تهیدستی خویش به دوش می‌کشند.
اما اگر نیک بنگریم و این فقر و محرومیت را نسبت به همین مناطق شمالی استان خودمان همچون سیرجان و رفسنجان موشکافی و آسیب‌شناسی نماییم، پی خواهیم برد که در یک بازی باخت باخت، مردم و مسئولین هر کدام به سهم خویش مقصر بوده و دلیل آن در عدم دنبال کردن توسعه همه‌جانبه و تکیه بر اقتصاد کشاورزی سنتی است، زیرا در جهان مترقی امروز علی‌رغم مهم بودن امنیت غذایی و تولیدات کشاورزی، راه توسعه و پیشرفت از مسیر صنعتی شدن خواهد گذشت .
و با توجه به وجود پهنه‌های فراوان معادن غنی در محدوده جنوب کرمان و مقرون به صرفه نبودن کشاورزی خصوصاً در مناطق کوهستانی و ییلاقی، می‌طلبد که نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی با رایزنی و دعوت از شرکت‌های خوشنام همچون گهرزمین و گل‌گهر برای سرمایه‌گذاری در این حوزه و مشارکت جوامع بومی، استارت خروج جنوب کرمان از این انزوای خودساخته را، بزنند و دیگر شاهد مهاجرت جوانان و متخصصان‌مان به شهرهای شمالی و یزد برای فعالیت در صنایع و معادن نباشیم.
در پایان خاطر نشان می‌شود در صورت عزم جدی نمایندگان مجلس، اداره‌کل صمت جنوب کرمان، فرمانداران، بخشداران و دهیاران و از طرفی همکاری و مشارکت سازنده مردم مناطق هدف با سرمایه‌گذاران احتمالی صنایع معدنی، دیری نخواهد پایید که جنوب کرمان با تکیه بر صنایع معدنی و توسعه کشاورزی خود، خواهد توانست دهه‌ها عقب‌ماندگی اقتصادی خویش را جبران نماید.
